Het natte zand onder het kniehoge gras zorgt ervoor dat de witte voetjes van de spoken niet zo wit meer zijn. Een gegrinnik gaat door het publiek wanneer Vincent zijn schoen met een zuigend geluid uit de modder trekt. Deze kleine ongemakken worden moeiteloos opgenomen in het spel en het is juist deze altijd interessante, mooie omgeving van het landgoed Wolfslaar die het extra de moeite waard maakt om een voorstelling van Theatergroep Elysée te komen bekijken.

Het is alweer enkele weken geleden dat de voorstelling Spokentijd werd gespeeld. Een stuk dat gaat over angsten en spookbeelden. Angsten van vroeger voor ziektes als de pest en spookverhalen, maar ook angsten uit een recenter tijdsbeeld, zoals de Jodenvervolging, ernstige griepepidemieën en de enorme hoeveelheid vluchtelingen staan centraal.

De voorstelling was in een mozaïek opgebouwd met als rode draad het verhaal van verhalenvertelster Dolores en haar zwager Vincent en neef Onno. Er verspreidt zich met een rap tempo een griepepidemie over de wereld. Vincent zoekt naar een geneesmiddel hiervoor. Dolores ondersteunt hem met het maken van soep en samen vergelijken ze het angstbeeld van deze tijd met die van vroeger tijden: pestlijders die naar het pesthuis gebracht werden en Joden die onder het gejaag van de Duitsers op de trein naar het einde stappen. Neef Onno krijgt te maken met het vluchtelingenprobleem. Aan de ene kant heeft hij het gevoel dat Nederland weer moet worden, zoals Nederland was. Aan de andere kant bloeit er een liefde op tussen hem en vluchtelinge Fagri. Langzaam krijgt Onno meer begrip voor de keuzes die deze mensen moeten maken.

Ondertussen waren er spoken rond, die ieder hun eigen verhaal te vertellen hebben. De Gloeiïge die eeuwig rond moet waren omdat ze per ongeluk iemand neer had geschoten. De huisdienster Martha die bedrogen was door haar houthakker en als wraak het landgoed af liet branden. Juffrouw Charlotte die beter bekend stond als Juffer zonder kop en ooit op het landgoed woonde. Haar kinderen, die ze herhaaldelijk voor de rondwarende wolven waarschuwde, hebben we nooit gezien.

Spokentijd is een stuk met vele rollen. Iedere rol kende haar eigen bijzonderheden en karakter, iedere rol vertelde een eigen verhaal. De spelers van theatergroep Elysee wisten stuk voor stuk hun rol goed over te brengen op het publiek, waardoor het mozaïek aan verhalen een duidelijk geheel werd. De rol van Dolores, gespeeld door Mariëtte Haazen, ondersteunde dit geheel door het vertellen van alle verhalen die het publiek voorbij zag komen, zij was hierin onmisbaar.

Maar dat geldt natuurlijk ook voor alle andere spelers, waaronder dit jaar een aantal nieuwe talenten. Ondanks het feit dat ongeveer de helft van de groep uit nieuwe spelers bestaat, werd Spokentijd gespeeld alsof ze al jarenlang samen spelen. Een mooi vooruitzicht voor het avontuur van volgend jaar. Weer een ander stuk, weer een ander mooi plekje op het landgoed Wolfslaar. Bent u er dan ook weer bij?